Еднаш, еден просјак му рекол на кралот: „Те молам покажи ми го твоето элато." Кралот одговорил: „Ги гледаш ли оние скали таму? Искачи се по нив, отвори ја вратата и погледни внатре, тоа е кралската риэница. Таму е се направено од элато." Просјакот направил како што му кажал кралот, се искачил по скалите, погледнал внатре и ја видел блескавоста на сјајот којшто эрачел од сето элато во риэницата, а кога погледнал наэад видел дека скалите кои ги користел эа да се искачи до риэницата не биле обични скали, туку и тие биле целите направеии од элато. Така и ние во Бхакти-јога силно веруваме во практикување на духовни процеси, коишто эа воэврат ни даваат поэнание на Кришна, и додека практикуваме можеби не сме секогаш потполно свесни эа Кришна, но кога го гледаме Кришна сфаќаме дека цело време сме биле со Кришна но не сме Го препоэнавале.

Поентата во Бхакти-јога е дека патот е во исто време и целта. Во тоа мислам дека се состои и раэликата од другите јога системи. Во другите системи на јога правиме многу нешта эа да дојдеме во состојба на јога, со надеж да го почувствуваме текот на „праната" така што ние повеќе не ја правиме вежбата туку дека „праната" ја прави вежбата, а ние сме эадвижени од эдивот кој влегува и эдивот кој

О кралу, еднаш оса присили послаб инсект да влезе во нејзината кошница и таму го чуваше затворен. Поради голем страв, послабиот инсект постојано мислеше на осата и без да го напушти телото, постепено достигна иста ментална состојба на постоење како осата. Така, во зависност од неговата постојана сосредоточеност, човек достигнува состојба на постоење.
Всушност, со постојана медитација на одреден предмет, свесноста на оној кој медитира станува исполнета со одликите на предметот на својата медитација. Поради голем страв, помалиот инсект бил задлабочен во карактеристиките и активностите на големата оса и така навлегол во постоењето на осата. Поради таа медитација, во следниот живот добил тело на оса.

(ШБ 11.9.23 толкување)

Ти си толку голем никаквец, толку завиден, секогаш другите ги ставаш во тескоба и им задаваш болка. Многу си себичен во поглед на својот углед, слава и среќа. Не постои грешно дело кое не би го сторил, немилосрден си и себичен. Напредокот на другите ти задава болка. Ти си голем лажго, сè што ќе кажеш е лага. Среќен си кога ги ставаш другите во неволја и велиш: супер, супер.
Толку многу материјални желби живеат во твоето срце. Се лутиш за ништо, многу си горд: Јас сум голем, има ли некој поголем од мене? Во денешново време, мерило за успех е гордоста. Секој мисли: јас сум голем. Тогаш ќе дојде некој друг и вели: Што? Ти си голем? Јас сум поголем! Тогаш настанува кавга и борба. Така се расправаат соседите, се борат државите, нациите. Тоа постојано се случува. Ова се украсите на луѓето од денешново време. Постојано сме надуени и вообразени, премногу опиени од желби за материјално задоволство.
Кога ќе видиме дека некој е поквалификуван од нас стануваме завидни. Кога ќе сретнеме некој кој е помалку квалификуван од нас го исмеваме. Кога ќе најдеме некој рамен на нас стануваме горди на нашите постигнувања. Ова се причините на сите материјални тескоби.

Шрила Бхактисидханта Сарасвати Тхакура вели:

„Најдобриот од сите луѓе се смета себе си за побезначаен од другите. Зошто човек би бил желен да го пика својот нос во туѓите недостатоци кога не се труди внимателно да го испита своето лично однесување? Дури ни мудрите не можат да ги сфатат делата и изразите на чистите посветеници на Господ Кришна. Не треба да бидеме заведени од надворешниот изглед. Многумина погрешно мислеле за каменот дека е бисер, змијата дека е јаже и злото дека е добро, бидејќи станале жртва на заблудата предизвикана од надворешниот изглед. Кога недостатоците на другите ќе ве заведат или ќе ве стават во заблуда, треба да имате трпение, да станете интроспективни и да ги пронајдете вашите недостатоци. Знајте дека никој не може да ве повреди, ако не се повредите самите себе си.“  

(Учењата на Шри Чаитанја)

Шрила Гаура Говинда Свами (еден од духовните учители во ISKCON) еднаш рече:

„Ситото има илјадници дупки на себе, а ја критикува иглата: ,Еј игло, имаш дупка одзади.‘ “

„Дали си самиот совршен? Ако не си, тогаш зошто наоѓаш грешки кај другите? Светците велат дека не треба да го гледаме лошото кај другите, туку треба да го видиме лошото кај себе. Ако имаме склоност да го гледаме лошото, тогаш ајде да видиме што е лошо кај нас. А кај другите треба да го гледаме само доброто.“

„Ако видите нешто добро кај некого, тогаш прифатете го само тоа. Помислете: ,Да, тоа е добро кај него. Ајде да го прифатам тоа.‘ Затворете ги очите за лошите нешта, а отворете ги за добрите. Совршените посветеници на Бога никогаш не гледаат нешто лошо. Во нивната визија сè е поврзано со Севишната Божја Личност Кришна. Зборувањето лошо за другите е голема нечистотија во срцето на оној кој чекори по патот на осознавањето на Бога.“

Во оваа забава, Господ Гауранга разоткрива како да го ослободиме срцето од завист, што претставува основната причина за навредување на другите. Секогаш понизно служете ги посветениците и сметајте се себе си за слуга на слугата на слугите на Господ. (Господ Гауранга или Господ Чаитанја е Господ Кришна кој пред околу 500 години се појавил како Свој посветеник со цел да ги поучи условените души во материјалниот свет како посветено да Го служат и така да го развијат својот вечен однос со Него).

Кога, по добивањето иницијација од Ишвара Пури во Гаја, Господ Чаитанја се врати во Мајапур, Тој беше сосема поинаква личност. Повеќе не беше вообразен и горделив на Својата ученост. Сега, бидејќи вкусуваше љубов за Кришна, Господ Чаитанја покажа искрена понизност и почит кон сите. Гледајќи ја преобразбата на Господ, Адваита Ачарја, Шриваса Тхакура и останатите постари посветеници на Господ беа многу задоволни и Му ги дадоа своите благослови: „да достигнеш чиста посветеност кон Кришна.“

Еднаш, ученикот го прашал својот гуру за тоа која е најголемата тајна во обожувањето на Севишниот Господ. Гуруто одговорил: „Најдоверлива тајна во обожувањето на Севишниот Господ е непрестајното мантрање на Неговите свети имиња – Харе Кришна Харе Кришна Кришна Кришна Харе Харе, Харе Рама Харе Рама Рама Рама Харе Харе!“

Откако заминал од кај својот гуру, ученикот сретнал некои перачи на облека кои, додека ја протривале облеката, пееле Харе Кришна. Потоа слушнал и некои мали девојчиња како пеат Харе Кришна додека собираат кравји измет. Кога ученикот најмил рикша, цело време, стариот возач пеел Харе Кришна.

Кога го сретнал својот гуру, ученикот го искажал својот сомнеж во врска со Харе Кришна маха-мантрата: „Гурудева! Каква е оваа тајна што ми ја даде, која му е позната на секој перач на облека, на секој возач на рикша и на секое мало девојче во Индија? Зарем навистина ова е најдоверливата тајна во изведувањето на обожување на Севишниот Господ?“